Η κληρονομιά της Ρεάλ και το πρόβατο στη σφαγή
Το νιώθεις στο νερό... Το νιώθεις στην γη... Το μυρίζεις στην ατμόσφαιρα...
Ετσι αρχίζει η περίφημη ταινία ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών... έτσι κάπως πρέπει να νιώθουν οι ομάδες στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου όταν το ματς πλησιάζει στο τέλος και όλα κρέμονται από μια κλωστή. Η Ρεάλ Μαδρίτης, κάτι θα συμβεί και θα ισοφαρίσει και θα νικήσει τις περισσότερες φορές.
21+ | Αρμόδιος Ρυθμιστής ΕΕΕΠ | Κίνδυνος εθισμού & απώλειας περιουσίας | Γραμμή βοήθειας ΚΕΘΕΑ: 210 9237777 | Παίξε Υπεύθυνα
Πρέπει να αλλάξει το ρητό.
Δεν είναι δύο τα σίγουρα πράγματα στην ζωή αλλά τρία... ο θάνατος, η εφορία και η Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League.
Δεν ξέρεις πως αλλά, θα γίνει. Αυτή την φορά ήταν ο Χοσέλου. Μια άλλη φορά ήταν ο Μπενζεμά. Ο Ροντρύγκο. Ο Βίνι. Ο Κριστιάνο. Ο Σέρχιο Ράμος. Κάποιος.
Ο καταπληκτικός Νόιερ – που σπάνια τον έχουμε δει τόσο καλό την τελευταία διετία – έχασε την μπάλα. Κρίμα. Ο Χοσέλου δις ήταν εκεί που έπρεπε. Το ματς γύρισε. Τόσο απλά. Μπάλα είναι, όλα μπορούν να γίνουν αλλά αυτό που έγινε δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται, είναι η... ποδοσφαιρική κληρονομιά για την οποία φώναζε ο Ζοζέ Μουρίνιο όταν ρωτήθηκε γιατί η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν μπορεί να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Ποιός ξέρει να το διεκδικήσει; Κανείς.
Εδώ ποιοί ξέρουν να γυρίσουν το παιχνίδι; Όλοι... και το γύρισαν ξανά. Είναι στο DNA.
Ακολουθήστε με και ΕΔΩ στο instagram!
Από εκεί και πέρα...
Δεν ξέρω αν ο Ντε Λιχτ θα σκόραρε αν ο Μαρτσίνιακ δεν σφύριζε στην τελευταία φάση του αγώνα. Οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης προφανώς έχουν σταματήσει να ασχολούνται την ώρα που πιάνει την κεφαλιά ο Μίλερ και πριν σκοράρει ο Ολλανδός. Ο διαιτητής έχει σφυρίξει το όφσαϊντ που έδωσε ο βοηθός.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σπίντι Γκονζάλες, ο Road-Runner, ο Μπολτ κ.ο.κ. θα ζήλευαν την ταχύτητα με την οποία εγκατέλειψαν τον αγωνιστικό χώρο ο Πολωνός διαιτητής με τον δεύτερο βοηθό Κούπσικ. Τόσα χρόνια στα γήπεδα, αν δεν συντρέχει λόγος κυνηγητού – ξέρετε τι εννοώ – δεν έχω δει διαιτητή να εγκαταλείπει συνάδερφό του και να νίπτει τας χείρας του τόσο εύκολα.
Ο Τόμας Λίστκεβιτς αφού άκουσε πρώτα ότι... ήταν να ακούσει τέλος πάντων όταν σήκωσε το σημαιάκι – σωστά ή λάθος δεν θα μάθουμε ποτέ, μπορεί να είχε και δίκιο στην τελική αλλά μιλάμε για εκατοστά αν όχι χιλιοστά και προσωπικά, πιστεύω ότι έκανε λάθος – άκουσε άλλα τόσα με την λήξη του αγώνα όταν τον άφησαν οι συνάδελφοί του σαν πρόβατο στην σφαγή. Τον άφησαν να εξηγεί στους παίκτες της Μπάγερν Μονάχου. ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Ούτε καν τον πλησίασαν να τον στηρίξουν. Καληνύχτα και καλή τύχη. Τουλάχιστον ντροπιαστικό.
Ανεξήγητη για εμένα επίσης, η αλλαγή του Χάρι Κέιν με τον Τσούπο-Μοτίνγκ στο 84ο λεπτό. Αν ξέρεις που βρίσκεσαι, την ομάδα, την περίσταση, αν νιώθεις το νερό, την γη, την ατμόσφαιρα. Δεν βγάζεις τον Χάρι Κέιν από το γήπεδο γιατί μπορεί, λέω μπορεί διάολε, να σε ισοφαρίσουν στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου και να πας παράταση. Καλύτερα να έχεις τον Κέιν στο γήπεδο παρά τον Τσούπο-Μοτίνγκ. Σίγουρα όμως αυτό δεν έκρινε το ματς απλά, με εκνεύρισε όταν το είδα και μάλιστα, από έναν έμπειρο προπονητή όπως είναι ο Τόμας Τούχελ.
Η Μπάγερν ήταν αρκετά καλή. Η Ρεάλ Μαδρίτης πιο αποτελεσματική στο σύνολο των δύο αγώνων και όντως στις λεπτομέρειες καλύτερη. Δεν αλλάζει κάτι για εμένα αν και τώρα έγινε πιο δύσκολο.
Το τρόπαιο θέλω να το πάρει ο Μάρκο Ρόις... κανένας άλλος.
